Autor: Anna Jarosz – artykuł pochodzi z miesięcznika „Zdrowie”
Zawsze uśmiechnięta, życzliwa, ciekawa drugiego człowieka, ale nie ciekawska. Profesjonalna, perfekcyjna, ale i niezwykle skromna. Beata Sterlińska-Tulimowska, ginekolog, kobieta, którą zafascynowały możliwości jakie daje laser, zwłaszcza w leczeniu nietrzymania moczu i ginekologii estetycznej.
Maturę w renomowanym warszawskim liceum im. S. Batorego zdała bez problemów. Niestety, zabrakło kilku punktów i na medycynę nie została przyjęta. – To był dla mnie ogromny szok – wspomina. – Do tej pory wszystko szło doskonale, a tu nagle… bęc. Nie jestem taka dobra? Zmobilizowałam się jednak i następnego roku zdałam z 8. wynikiem. Same studia to był dla mnie czas sukcesów. Uczyłam się z pasją. Dostałam stypendium naukowe. Czego więcej chcieć?
U świętej Zofii
Na jeden ze staży Beata Sterlińska trafiła do warszawskiego szpitala ginekologiczno-położniczego im. św. Zofii.
– Być może ten szpital mnie zaczarował – mówi. – Urzekli mnie ludzie, atmosfera, wielka dbałość o pacjentki. Imponowało mi, że nikt z personelu nie pokrzykuje, że są szanowane. To w świętej Zofii przekonałam się, że bez empatii, bez zrozumienia pacjentek, ich lęków, obaw, czasem też dramatów nie można dobrze wykonywać swojej pracy. Polubiłam tę pracę i zostałam na 10 lat. Im więcej wiedziałam, im bliżej poznawałam ginekologię, tym bardziej byłam nią zachwycona. Wykonywanie zabiegów, operacji, cesarskich cięć sprawiało mi wielką przyjemność. Dużo operowałam i szło mi bardzo dobrze. Kiedyś jeden z anestezjologów, który był przy cesarskim cięciu, zapytał mnie tonem, w którym wyczułam uznanie: „Jak długo to robisz?”. Odpowiedziałam, że kilka miesięcy. Popatrzył z niedowierzaniem. Położne też mnie chwaliły. Często powtarzały, że wszystkie brzuchy po moim cesarskim cięciu goją się doskonale, a blizny są prawie niewidoczne.
Na swoim
– Kiedy miało przyjść na świat moje drugie dziecko, zrezygnowałam z pracy w szpitalu – mówi szczerze. – Chciałam mieć więcej czasu dla dzieci i rodziny. Ale z zawodem nie zerwałam. Rozwinęłam praktykę prywatną, którą prowadzimy razem z moim mężem, Jackiem Tulimowskim. To mi daje dużą wolność, niezależność, co wcale nie oznacza, że jest mniej pracy. Myślę, że pracując na własny rachunek, trzeba się bardziej starać. Nie ma się za kogo schować, nie można powiedzieć „to nie ja, to kolega”. Z drugiej strony praca we własnym gabinecie pozwala dzielić czas między zawodową pasję a rodzinę, która jest dla mnie niezwykle ważna. Mąż, dzieci, rodzice, wspólne posiłki, długie rozmowy, wspomnienia, których dzieci chętnie słuchają – to bezcenne chwile pozwalające docenić piękno i wartość życia i tak po prostu cieszyć się nim.
Zamiast skalpela laser
– Praca w swoim gabinecie ma dobre i złe strony – mówi Beata. – Mogę sama decydować o tym, ile godzin pracuję i kiedy, co pozwala mi być z mężem i dziećmi, gotować dla nich… Ale są też ograniczenia – nie operuję, nie asystuję przy porodach, co postrzegam jako utratę części frajdy z wykonywania mojego zawodu. Trochę za tym tęskniłam i chyba z tej tęsknoty – i nie ukrywam, że za namową męża – zainteresowałam się wykorzystaniem laserów w ginekologii. Zresztą to właśnie mąż stale zachęca mnie do zdobywania nowych umiejętności, wiele podpowiada, stara się o dobry wizerunek gabinetu. Ale sama też szukam innowacji…
Początkowo pracowała na laserze biostymulacyjnym i dwutlenkowo-węglowym, obecnie wykorzystuje laser erbowo-yagowy. – Po przestudiowaniu fachowej literatury dowiedziałam się, że daje on wielkie i nowe możliwości leczenia – wyjaśnia. – W 2012 roku zaczęłam wykorzystywać laser do leczenia nietrzymania moczu oraz w ginekologii estetycznej. Szybko okazało się, że osiąga znaczne sukcesy w tej dziedzinie. Poproszono ją o przygotowanie cyklu wykładów dla lekarzy zainteresowanych terapiami ginekologicznymi z wykorzystaniem laserów.
Dwa lata temu została szkoleniowcem firmy Fotona, światowego lidera w produkcji laserów, a rok temu – wykładowcą Laser and Health Academy.
– Ale najważniejsze jest to, że mogę pomagać kobietom – podkreśla. – Jest wiele metod walki z nietrzymaniem moczu, wiele się o tym mówi, lecz wciąż za mało, bo ogromna liczba kobiet zmaga się z tym problemem i nawet z ginekologiem nie rozmawiają o tym. Obecnie wraz z prof. Janiną Markowską z Kliniki Ginekologii Onkologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu pracujemy nad standardami leczenia pacjentek z nietrzymaniem moczu, atrofią pochwy, które mają za sobą leczenie onkologiczne. To wielkie wyzwanie, bo do tej pory niewiele można było zaproponować tym kobietom.